Po pierwsze Diagnoza. Zwykle jest określona na pierwszej wizycie (90% pacjentów). Głównym źródłem określenia diagnozy jest wywiad chorobowy. Dlaczego? Ponieważ to pacjent jest jedynym i niepodważalnym świadkiem swoich dolegliwości. Dzięki dokładnie zebranemu wywiadowi, specjalista jest w stanie zebrać informacje na temat rodzaju i topografii objawów oraz zachowaniu się objawów w ciągu doby. Pozwala to na jednoznaczne określenie diagnozy u większości pacjentów. W przypadku, gdy objawy są niejednoznaczne lub obraz kliniczny nie pozwala jednoznacznie określić diagnozy wówczas w trakcie postępowania diagnostycznego korzysta się z dwóch schematów:

1. Skierowaie na badania dodatkowe uzyskuje pacjent, który w wyniku procesu diagnostycznego na pierwszej wizycie obarczony jest podejrzeniem poważniejszych chorób
2. Leczenie próbne wdrożone jest w przypadku pacjentów, którzy najprawdopodobniej zmagają się z uszkodzeniem „mechanicznym” w obrębie narządu ruchu (skręcenie, wypuklina, przepuklina itp.).

Następnie po określeniu diagnozy zostaje wdrożone leczenie przyczynowe, które zostaje omówione w szczegółach z pacjentem.